Bedir Şehitleri
O gün mü’minlerden on dört şehit vardı. Bunların altı tanesi Muhâcir; ikisi Evs ve altısı da Hazrec olmak üzere sekiz tanesi de Ensâr’dı.1 Şehitler arasında, mübârezeye çıkıp da ayağı kopan Efendimiz’in amca oğlu Ubeyde İbn Hâris, Sa’d İbn Ebî Vakkâs’ın küçük kardeşi Umeyr İbn Ebî Vakkâs, üç kardeşiyle birlikte Bedir’e gelen Âkıl İbn Ebî Bükeyr, Afrâ Validemizin oğulları Avf ve Muavviz, Umeyr İbnü’l-Hümâm, Sa’d İbn Hayseme, Züşşimâleyn İbn Abdiamr, Mübeşşir İbn Abdilmünzir, Hz. Ömer’in azatlı kölesi Mihce’, Safvân İbn Beydâ, Yezîd İbn Hâris, Râfi’ İbn Muallâ ve Enes İbn Mâlik’in halaoğlu Hârise İbn Sürâka (radıyallahu anhum ecmaîn) gibi isimler vardı.
Evet, ortada bir zafer vardı ve her hâlükârda buna sevinmek gerekiyordu. Ancak sonuç zafer de olsa, Bedir’e bir hüzün çökmüştü. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) için, her bir insan bir âlem demekti ve çok önemliydi. Şimdi ise, ashâbından on dört kişiyi Bedir’de bırakıp geri dönmek zorundaydı. Gerçi Cibril’in getirdiği haber, kendilerine isabet edenin en az iki katının karşı taraf için söz konusu olduğunu anlatacak ve başlarına gelen bu kadar meşakkete rağmen üzülmemeleri gerektiğini ifade edip mü’minleri teselli edecekti.2
Bu şartlar altında Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem), Bedir’den hemen dönmeyecek ve burada üç gün beklemeyi tercih edecekti. Bu süre içinde Efendiler Efendisi, kendisiyle birlikte Bedir’e gelen ve herkesten önce şehadet şerbetini yudumlayan ashâbının namazlarını kıldıracak, onlar için dua edip Rabb-i Rahîm’ine yalvaracak ve ashâbıyla birlikte son yolculuklarına bizzat iştirak edecekti.
Yazar: Dr. Reşit Haylamaz
