Efendimiz’in (sas) Tebûk Dönüşü Şiirlerle Karşılanması (1 Ramazan 9 Hicrî)
Medine, Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) ikliminde yaşar ve herkes hayatını O’na göre şekillendirirdi. O tebessüm edince Medine güler, O üzülünce Medine hüzne boğulurdu. O’nun Medine’den ayrılışı gözleri yollara kilitler; dönüşü, tarifsiz bir sevince vesile olurdu. O’nun geri dönüşü çocuklar için o günü adeta bayrama çevirirdi. Medine’nin dışına, Seniyyetü’l-Veda’ya çıkar ve O’nu en güzel şiirlerle karşılarlardı. Önlerinde Hz. Sâib İbn-i Yezid (radiyallahü anh) bugün de yollara düşmüşlerdi en şen halleriyle. Zira bugün, Rahmet Peygamberi (sallallahu aleyhi ve sellem) iki aylık ayrılıktan sonra Tebük’ten dönüyordu. Seniyyetü’l-Vedâ’ya çıkmış, O’nun ufukta belireceği anı şiirlerle gözlüyorlardı.1
