İlk Karşılama Heyecanı
Bu arada Medine, büyük bir heyecan yaşıyor ve bir an önce Efendimiz’in gelmesini iştiyakla bekliyordu. Bunun için, ilk karşılama yeri olan Harra denilen yerde bir araya geliyor ve iştiyak dolu gözlerle yolları süzüyorlardı. Bu bölgenin genel adı, Kuba’ydı.
Mekke’den çıktıkları günü biliyorlardı ve bu sebeple, Medine’ye ulaşacakları günü de tahmin etmişler ve günün ilk ışıklarıyla beraber şehrin dışına çıkıp beklemeye durmuşlardı. Öğle sıcakları bastırıncaya kadar bekliyor, gelişine şahit olamayınca yeniden gölgeye sığınıp ikindi vakti olunca tekrar beklemeye duruyorlardı. Sevr’de ne kadar kaldıklarını bilemiyor ve onun için de gecikmelerinden dolayı hüzün duyuyorlardı. Ve, bu hâl, tam üç gün devam etti.
Nihayet takvimlerin, Rebîülevvel ayının sekizini gösterdiği, bir pazartesi günüydü. Beklemeye başladıkları üçüncü günün öğle vakti geldiğinde insanlar, yeniden gölgeliğe çekilmiş, öylece bekliyorlardı. Bu arada, uzaktan bir münadinin sesi duyuldu. Sesin geldiği cihete dikkatle baktılar; bu ses, Medineli bir Yahudi’ye aitti. Ensâr ve Muhâcirler için böylesine önemli bir müjdeyi verme işini Allah (celle celâluhû), bir Yahudi’ye nasip etmişti. Belki de bununla bir mesaj veriyordu; çünkü nüfus olarak Yahudiler, Efendimiz’in hicret ettiği Medine şehrinin çoğunluğunu oluşturuyordu. Şöyle diyordu, heyecanla ve avazı çıktığı kadar bağıran Yahudi:
– Ey Kayleoğulları! İşte, sizin bekleyip durduğunuz arkadaşınız geliyor!
Medine ‘heyecan’ olmuş, tek bir yürek gibi atıyordu. Hemen karşılamak için koşturmaya başladılar; tekbir sesleri tehlillere karışmış ve neşidelerle Medine, bir anda bayram havasına bürünüvermişti. Zira, Rebîülevvel ayının ilk günü Sevr’den başlayan ve bir hafta süren bir yolculuk, Kuba’da son buluyordu.
Bir taraftan Medineli Ensâr, silahlarına sarılmış ve herhangi bir problem yaşanmaması için almaları gereken tedbiri de ihmal etmiyor, Harre denilen yerde büyük bir merasimle O’nu karşılıyorlardı.1
