Hicretin 6. yılının Ramazan’ına Peygamber Efendimiz ve Medine halkı kuraklığın gölgesinde girmişti. Allah Resûlü Cuma namazını kıldırdıktan sonra mübarek ellerini açmış ve üç defa “Al­lah’ım, bize rahmetini gönder!” diyerek dua etmişti. Bunun üzerine ashâbından Hz. Ebû Lübâbe ayağa kalkmış ve “Yâ Resûlallah, ambarda hurma var. Yağmur yağarsa zarar görebiliriz!” demişti.

Ebû Lübâbe kıtlık ve kuraklığında etkisiyle ambardaki hurmaları düşünüyordu. Ama Peygamberimiz umumun menfaati için Allah’tan yağmur istiyordu. Bunun üzerine Efendimiz duasına şunları da eklemişti: “Ya Rabbî! Ebû Lübâbe, ambarının delik­lerini elbisesiyle tıkamaya mecbur kalıncaya kadar yağmur ver.”

Ebû Lübâbe, “Gökyüzünde hiç bulut yoktur, yâ Re­sû­lal­lah!” demeye kalmamış, hava kararmış, şimşekler çakmaya, bardaktan boşanırcasına yağmur yağmaya başlamıştı. Telaşlanan Ebû Lübâbe’ye sahabe: “Ey Ebû Lübâbe, sen Re­sû­lul­lah’ın dediğini yapıncaya ka­dar bu yağmur kesilmez.” diyerek Allah Resûlü’nün duasını hatırlatmışlardı.

Hurma ambarının açık yerlerini tıkamaya bir şey bulamayan Ebû Lübâbe (radiyallahü anh) en son sırtındaki elbisesini çıkar­mış, su giren yerlere tıkamaya başlamış ve böylece yağmur da kesilmişti. 

Peygamber Yolu