Efendimiz (sas) Gatafân/Zû Emerr yolunda (13 Rebiülevvel Hicrî 3)
Benî Nadîr’in en erzel adamı ve şeytanı Ka’b İbn-i Eşref, anlaşmaya rağmen hiç rahat durmuyor ve sürekli insanları Müslümanlar aleyhine kışkırtıyordu. Bu maksatla diyar diyar geziyor ve okuduğu şiirlerle zaten hased ve hazımsızlık çukurunda debelenen kabileleri Medine’ye saldırtmaya çabalıyordu. Sık sık kapısını çaldığı bir yer de Gatafan ve Gatafan’a bağlı kabilelerdi.1
Düşmanlıklarına Ka’b’ın da tahrikleri eklenince Gatafan’a bağlı Benî Sa’lebe ve Muharib, Du’sur İbn-i Hâris’in başkanlığında Medine’ye saldırmak ve şehri yağmalamak için Zû Emerr’de toplanmaya başlamıştı.
Efendimiz’in (aleyhissalâtu vesselâm) böylesi bir gelişmeye kayıtsız kalması düşünülemezdi zira yine Müslümanların en temel hak ve hürriyetleri tehlike altındaydı. Yerine Hazreti Osmân’ı (radıyallahu anh) vekil tayin edip dört yüz elli kişilik birlikle harekete geçti.
Fakat O’nun çıkışını haber alan grup çoktan dağılıp dağ başlarına çekilmişlerdi. Bir tehlikeyi daha kan dökülmeden bertaraf eden Allah Resûlü (aleyhissalâtu vesselâm), on bir gün süren ayrılıktan sonra Medine’ye geri döndü.
